Diskografi:
Apocalypse: 1981- Demo
Apocalypse: 1982 - Stormchild 7''
Omega: 1983 - Demo
Omega: 1985 - The prophet
80lerde Apocalypse adiyla baslarlar calmaya. 81'deki demolarinda yapmak istedikleri bellidir. Doomla epik arasinda bir yerlerde olmak. Bu aslinda kolay degil, ama hayatin da ta kendisi! Hayatin epik guzel anlarini olumle yani doom'la sonlandirmak. Tabi synth kullanimi bu konuda onemli avantajlaridir.
Ilk demo'da progresif yanlarini 9 dk uzeri The Light'la gosterirler. Ama hemen her demo gibi bunun da kaydi vasat. 82'de Apocalypse olarak ilk ve tek single'lari cikar: Stormchild! Ozelikle hizli ritmli ayni adli parca NWOBHM’in iyi örneklerindendir. B yuzu Chosen few ise doom'dur, Sabbath'i animsatir. A epik, B doom, BJKlilerin pankartı gibi yasam ve ölüm:-)
83'de metal warriors kompilasyonunda yeni isimleri Omega ile ilk kez boy gosterirler: Blood sacrifice. Parca doom girer ama sonra hizlanir... Bu dönemden içinde Blood Sacrifice ve üç değişik parça olan bir demolari var, ama ulasamadım.
85'de tek albumleri The Prophet cikar. Ilk single'lari kadar olmasa da plak koleksiyonculari icin pahali bir vinyl'dir. Bu albumle gene ayni tarzda 70'lerin prog'undan da aldiklari cesaretle iki uzun sarki da yaparlar. Acilista adi "Dark" kadar olmasa da koyu bir parca var. Albumun en iyilerinden. Uzun parcalardan albume adini veren The Prophet Marillion'u animsatiyor ama harika bir hizli bolüm ve gitar solosu var. B yuzunun acilis parcasi Yesterday's child ise Manowarvari harika bir parca. Omega olarak da bence en iyi parcalari. Bu yuzde Beatles cover'i Day Tripper benim gereksiz buldugum bir parca, keske bunun yerinde grubun kendi parcasi olaymis. Diger uzun parca The Child'la bitiyor album. Keybord girisi sonrasi sanki Eloy caliyor saniyorsunuz. NWOBHM icin hafif ama ruhu dinlendirici essiz bir parca... Huzurla olumun gelisini caristiriyor, ikinci bolumunde cift gitarla harika bateri atakli bolumse bence albumde muzikalitenin dorugu! Bu albumun cd’si de basıldı sonradan…
Gruba ait bir diger notum, Steve Grainger'in tipki Rush'tan Geddy Lee gibi keybord ve gitari donusumlu kullanmasi. Bu grubu donemin bir cok grubundan ayiriyor. Marillion biraz daha sert takilsa neler olacagini gosteriyor, bir de ah Rush 4 kisi olsa ne yapardi diye sorduruyor adama...
Evet kadro ve son diziliş de boyle:-)
Nick Brent: vocals & guitar
Steve Grainger: lead guitar, keyboards & vocals
Graham Roberts: drums
Dave Robertson: bass guitar & vocals
Bu da
internet sitesi! Tekrar ilk isimleri Apocalypse'e donmusler ve son haber, eski yayinlanmamis kayitlari toparliyorlarmış. Bekliyoruzzz...
85'de tek albumleri The Prophet cikar. Ilk single'lari kadar olmasa da plak koleksiyonculari icin pahali bir vinyl'dir. Bu albumle gene ayni tarzda 70'lerin prog'undan da aldiklari cesaretle iki uzun sarki da yaparlar. Acilista adi "Dark" kadar olmasa da koyu bir parca var. Albumun en iyilerinden. Uzun parcalardan albume adini veren The Prophet Marillion'u animsatiyor ama harika bir hizli bolüm ve gitar solosu var. B yuzunun acilis parcasi Yesterday's child ise Manowarvari harika bir parca. Omega olarak da bence en iyi parcalari. Bu yuzde Beatles cover'i Day Tripper benim gereksiz buldugum bir parca, keske bunun yerinde grubun kendi parcasi olaymis. Diger uzun parca The Child'la bitiyor album. Keybord girisi sonrasi sanki Eloy caliyor saniyorsunuz. NWOBHM icin hafif ama ruhu dinlendirici essiz bir parca... Huzurla olumun gelisini caristiriyor, ikinci bolumunde cift gitarla harika bateri atakli bolumse bence albumde muzikalitenin dorugu! Bu albumun cd’si de basıldı sonradan…
